Terug in Nederland!

Halowa!!

Inmiddels ben ik alweer 7 weken in Nederland. Wat voelde het raar om na zo’n lange tijd weer in je eigen bed te kunnen slapen. Gedurende deze weken in Nederland heb ik mijn vrienden en familie weer gezien en heerlijk gekletst/gefeest/gelachen. En het belangrijkste, ik heb de allermooiste bruiloft mogen meemaken van Carlijn en Roy. Wat was dat een mooie dag, met heel veel emoties, op dat moment vond ik het helemaal niet erg om speciaal voor haar terug te komen. Toen pas merkte ik hoe erg ik mijn vriendin miste!

Ik had beloofd wat van mijn avonturen te vertellen die ik heb meegemaakt in Bangkok. Mijn laatste verhaal stopte in Taipei.

Maandagavond, mijn laatste avond in Taipei, ben ik na mijn tas te hebben ingepakt toch maar gaan slapen. Veel te laat, waardoor ik maar een uur paar slaap heb kunnen pakken. 5 wekkers gezet en een back up in Nederland geregeld (thanks mama), want ik was bang dat ik mijn vlucht naar Bangkok zou missen. Uiteindelijk na alle 5 de wekkers te hebben uitgezet, ben ik toch maar opgestaan, superrrrr vroeg was het. Eerst heb ik een heerlijke douche genomen om wakker te worden. Dit hielp niet echt, want ik stond zowat staand te slapen in de douche. Mijn laatste spulletjes in de koffer gestopt en ben ik naar beneden gegaan om uit te checken. Daarna mijn ontbijtbox opgehaald. Wat broodjes, een ei, groentes, jus en water. Vervolgens in de shuttle gestapt, op naar het vliegveld.

Blijkbaar heb je op het vliegveld in Taipei twee terminals. Ik wist natuurlijk niet welke ik moest hebben. Op een gegeven moment vraagt de chauffeur wie er moet uitstappen bij de 1e. Ik merkte dat ik niet de enige was die niet wist waar die moest zijn, iedereen zat met vraagtekens in hun ogen. Gelukkig goed gegokt en bij de tweede uitgestapt. Als ik verkeerd zou hebben gegokt, zou ik mijn vlucht hebben gemist. Zo weinig tijd had ik om de vlucht te halen.

Ik kwam aan in de vertrekhal en daar stond het bomvol met Aziaten. Gek hè! Ik liep naar de balie waar ik moest zijn, maar daar stonden zoveel mensen… Als die allemaal zouden moeten inchecken, zou ik te laat komen. Ik ben gaan vragen waar ik moest zijn. Niemand kon me helpen. Dus nog maar een rondje gelopen (met al mijn bagage, zucht!)…. Uiteindelijk had ik iemand gevonden die me wel zou kunnen helpen bij het inchecken. Hij liep met me mee naar een zelf check-in balie. Maar zodra hij mijn paspoort wilde scannen, werkt het apparaat niet meer. Hij vertelde me dat dit zou komen omdat ik een ander paspoort heb. HALLO, ik zie er toch niet Oosters uit ofwat, gek hè dat mijn paspoort anders is…. Dus toch maar weer in de làààààànge rij. Ondertussen had hij er nog iemand bij gehaald die me toch wel heeft kunnen inchecken. Enfin, het duurde even, maar ik was ingecheckt.

Snel door naar mijn gate. Onderweg kwam ik een wisselkantoor tegen waar niemand stond te wachten. Dus hoppa, nog even geld wisselen. In de hoop dat ze me niet hadden belazerd (want ik had totaal geen idee hoe het geld eruit zou zien en hoeveel ik zou krijgen voor hetgeen wat ik had gegeven) liep ik snel door naar mijn gate. Gelukkig stond er geen lange rij bij de paspoortcontrole en bodycheck. Vlak voor mijn gate kwamen er twee Aziatische meisjes naar me toe en riepen: ‘Picture, picture’. Ik wilde wel een foto van hen maken hoor, maar ineens kwam er één van hen naast me staan… Raar!! Nou goed, op de foto met haar, daarna liep ik door. Riepen ze weer ‘Picture, picture’….. Kwam die andere meid naast me staan… Nog een foto… Ik leek net een attractie!! 10 minuten voordat we begonnen te boarden kwam ik eindelijk aan. Bleek natuurlijk weer dat ik bij de gate moest zijn die het verste weg was. Dus ik kwam lekker buiten adem aan, het was net een marathon die ik moest lopen.

Mijn vlucht verliep soepel en ik was nog in slaap gevallen. Na een korte vlucht van een kleine 4 uur kwam ik aan in Bangkok. Natuurlijk weer met vertraging. Op het vliegveld snel mijn koffers opgepikt en een taxi gepakt naar het appartement. Op het moment dat ik mijn gordel vast wilde maken, zet de chauffeur ineens zijn meter uit. Gelukkig was ik goed voorbereid en wist dat die meter aan moest staan, aangezien ze anders veel meer gaan vragen dan dat het eigenlijk kost. Die chauffeur deed in het begin alsof zijn neus bloedde. Toen ik voor de vierde keer zei dat de meter terug aan moest (weliswaar met mijn stem verheft), zette hij hem toch maar weer aan.

Anderhalf uur later dan gepland kwam ik dan eindelijk aan in het appartement waar Won al op me stond te wachten. Een super lief vrouwtje die de massagesalon runt. Erboven waren er diverse appartementen waarvan er één helemaal voor mij alleen was. Samen hebben we al mijn bagage mee naar boven gebracht en heb ik lekker nog wat geslapen. Hierna had ik wel zin om een stukje te gaan lopen en de buurt te gaan verkennen.

Het was zachtjes aan het regenen, dus Won gaf me een paraplu mee. Deze ging al snel stuk en ik besloot haar een nieuwe te kopen. Maar waar laat je dan die kapotte paraplu…. Nergens!! Geen prullenbak te bekennen en aangezien ik niet iets zomaar op de grond kan gooien besloot ik de kapotte paraplu maar mee te nemen. Al was dit niet erg handig, de paraplu ging niet meer helemaal dicht, maar volledig openklappen lukte ook niet. Dus liep ik daar met een nieuwe paraplu en die andere half opengeklapt, naar voren gericht. Na een tijdje vond ik dit echt vervelend worden en besloot bij een winkel iets te kopen, zodat ik hierna die oude paraplu kon achterlaten. Althans, dat dacht ik…. Bij de winkel begrepen ze me totaal niet. Ik probeerde uit te leggen dat ik een nieuwe paraplu had gekocht en de oude wilde achterlaten….. nou vergeet het maar! De rij achter me werd steeds langer en langer. Na meerdere pogingen te hebben gedaan, heb ik mijn spullen gepakt, de oude paraplu in een hoek gegooid en ben ik de winkel uitgelopen. Die mensen moeten wel hebben gedacht, wat een debiel… haha. Op de terugweg heb ik heerlijk gegeten in tentje die Won me had aanbevolen. Bij het appartement aangekomen, heb ik nog op skype gezeten en ben ik op tijd gaan slapen.

De volgende dag was ik van plan om vroeg op te staan. Hier is echter niks van gekomen. Mijn bed lag veel te lekker en wie wil er nou niet in een appartement blijven liggen waar je heerlijk kan genieten van de airco, rust, privacy ed. Uiteindelijk toch maar opgestaan en een ontbijtje gekregen van Won. Wat een lieve vrouw is dat toch!

Ik heb de watertaxi genomen naar China Town. Hier heb ik mijn ogen uitgekeken, wat een volk dat hier rond loopt. Heerlijk om naar te kijken. Maar ze kijken ook al maar wat te graag naar een Westers meisje dat in haar uppie alle kraampjes aan het leegkopen is.

Na een tijdje besloot ik een tuk tuk te nemen om zo langs de tempels te rijden. Dit was een geniale manier om naar mensen te kijken. Zo zag ik een man met een vliegenmepper op het vlees staan slaan om vliegen te weren. Lekker hygiënisch…. Onderweg hadden mannen het ook door dat ik in mijn uppie in die tuk tuk zat en vonden het wel erg leuk om aandacht te trekken. Gingen ze op hun scooter dezelfde snelheid aanhouden als de tuk tuk en vervolgens al hun Engels naar me gooien. Wat niet meer was dan: ‘I love you’, ‘You’re beautiful’ en ‘Do you want to marry me?’ Daar was ik niet van onder de indruk, vond het wel geinig hoor.

Uiteindelijk ben ik bij de Khao San Road uitgestapt en hier ben ik verder gegaan met winkelen. Bij een kraampje stond een Amerikaanse jongen die me veel over de levensstijl heeft kunnen vertellen. Ik vond het ook weer heerlijk dat men me begreep, want de rest spreekt niet of nauwelijks Engels. En begrijpen me daarom 9 van de 10 keer niet. Hier heb ik zeker een uur staan praten en mensen staan kijken.

Met een andere tuk tuk besloot ik richting het appartement te gaan. Deze chauffeur was echter niet een rustige net als de vorige. Hij scheurde continu langs al het verkeer en nam diverse sluiproutes. Enfin, toen ik een auto en een bus op me af zag komen omdat de tuk tuk op de verkeerde weghelft reed, was ik erg blij dat ik kort daarna kon uitstappen. Ik had het weer overleefd.

In het appartement heb ik heerlijk een douche genomen en heb ik me klaar gemaakt voor een stapavond in Bangkok. Ik kreeg die avond ook nog een sms van Ruben, een Duitse jongen die ik in Townsville, Australië heb leren kennen. Hij zou de volgende ochtend om 5 uur in Bangkok zijn en rond 6 uur zou hij dan bij het appartement zijn. Prima, als hij mij maar zou laten slapen, want ik ging tenslotte stappen. Dus dat was een leuk vooruitzicht, mijn laatste dag van mijn trip met een bekende besteden. Maar om te beginnen een avondje weg in Bangkok! Eerst ben ik samen met mijn privéchauffeur (Wid) wat gaan eten en ben ik daarna op stap gegaan. Vond het een veilig idee dat ik niet alleen was en ik had nu iemand bij me die me kon helpen bij eventuele taalproblemen.

Bij de eerste club Bossy werd het me direct duidelijk waarom hier Westerse mannen naartoe gaan. Totaal niet mijn ding, ik vind het maar ranzig, verschrikkelijk en onvoorstelbaar dat ze hiervoor naartoe gaan!! Bah bah bah, ja, ik kan er uren over vertellen, maar het is duidelijk hoe ik erover denk. Nu kan ik dit ook voorgoed van mijn lijstje afstrepen!

In de club was een groot podium met een paar stripper palen. Na heel heel heel veel moeite kreeg ik mijn taxichauffeur Wid mee. Heerlijk gedanst en heel veel ogen naar me toe gericht. Erg grappig zicht! Mannen denken dat ze hetzelfde bij mij kunnen doen, zoals ze bij die Aziatische meisjes doen, nou FORGET IT!!!! Toen we net wilden weggaan, stond daar ineens een sjeik op het podium. Een oudere man die ineens met geld begon te gooien. Het was als een soort beloning voor de staf van de club. Erg raar om te zien.

Vervolgens zijn we naar Shock 39 gereden waar ik wederom lekker heb staan dansen. Hier waren opvallend veel Westerse mannen en allemaal omringd met Aziatische meisjes, vaak niet ouder dan 25. Tjah…. Moet zeggen dat ik deze club het leukst vond, dit kwam door de inrichting en goede muziek. Bij het naar buiten lopen kwam er een man naar me toe en vroeg of ik een vriendje had. In de afgelopen periode ben ik erachter gekomen dat men je met rust laat als je aangeeft een vriend te hebben. Dus ineens had ik een vriend die in Nederland woont. Toen ik dat zei tegen die man, zei hij: ‘Yes, but do you have a boyfriend in Bangkok, cause it’s normal to have an extra boy here’…. OMG OMG OMG, zei hij dat serieus, uhm ja dat zei die!!

Snel door naar Insomnia waar we verder konden feesten. Maar wat ik hier allemaal heb gezien en meegemaakt, gaat weer een stap verder. Er stond een man (Amerikaanse Duitser, of andersom) die aangaf 45 te zijn (volgens mij was hij ‘ietsjes’ ouder). Hij begon een gesprek wat niet verkeerd was, altijd goed om een gesprek te hebben waarbij je elkaar gewoon begrijpt en niet zoals met het merendeel van de Aziaten daar. Hij bood me een drankje aan, prima… maar daarna probeerde hij me te versieren. Daar ben ik niet van onder de indruk, dus niks aan de hand, werd er niet koud of warm van. Maar toen hij mij helemaal tegen hem begon aan te duwen en me probeerde te zoenen, heb ik hem weggeduwd en ben ik weggelopen. Tjongejonge, zo makkelijk gaat dat dus in Bangkok! Alleen dan kennen ze Fem nog niet!

Ook heb ik nog een hele tijd op de wc vastgezeten. Wat ook geen pretje was. Zit je daar, slot helemaal afgebroken, niemand hoort je vanwege de harde muziek en dan..….tjah. Dus ik eerst al mijn krachten op de deur uitgeprobeerd, wat niet leek te helpen. Daarna maar Wid een sms gestuurd ‘Help me, I’m locked in the toilet, please help me!’, maar die keek weer eens niet op zijn telefoon. Vervolgens wat muntjes op de grond gaan gooien, want als er geld ligt raap je dat op, toch… En dat deden ze inderdaad. Maar helaas hielpen ze me verder niet om de deur te openen. Na twee maal geld te hebben gegooid, ben ik daar ook maar mee gestopt. Uiteindelijk de deur na wat wrikken open gekregen. Toen toch maar naar het appartement gegaan, alle ervaringen laten bezinken en ben ik om half 5 gaan slapen.

Om half 6 / 6 uur stond Ruben (die Duitse jongen) ineens naast mijn bed alweer op zijn Rubens te praten. Heerlijk, wat had ik dat gemist haha! Verder kon ik ook niet meer slapen, dus ben ik wat met Ruben gaan praten over wat we allemaal hadden meegemaakt vanaf het punt dat we zijn opgesplitst. En wat we nog eens zouden kunnen gaan doen deze laatste dag. Toch nog heel even geslapen en toen de watertaxi gepakt.

Bij het opstaan voelde ik me al niet lekker en tijdens het wachten op de watertaxi werd dit nog erger. Maar ik wilde nog een laatste dag met Ruben wat winkelen in Bangkok, dus hoppa die watertaxi in. Bleek dat we een half uur op die watertaxi moesten zitten. Dan pas zouden we bij de stop zijn voor de skytrain. Ik begon me steeds beroerder te voelen en werd blijkbaar erg bleek. Ruben vroeg bij elke stop hoe het ging met me en of het nog verstandig was om verder te gaan op de boot. Verstandig was het misschien niet, maar ik heb het einde gehaald zonder over te geven. Ruben had kaartjes voor de skytrain gekocht en we konden direct instappen. Bij de eerste stop moesten we er ineens allemaal uit. Vreemd, want we moesten nog 3 haltes. Bleek dat we de verkeerde trein hadden gepakt, handig! Er waren trouwens nog meer mensen die hetzelfde dachten, deze trein gaat in de goede richting. Ach ja, uiteindelijk weer een verkoelende trein ingestapt en op naar Siam en MBK, grote winkelcentra.

Bij Siam hebben we wat gegeten bij de Mc Donalds, waar we allebei zin in hadden. Na afloop voelde ik me alleen nog beroerder, dus op naar een wc. Ik was duizelig en erg misselijk, dus zitten was op dat moment fijn, ik heb denk ik een half uur op die wc gezeten. Elke keer als ik wilde gaan staan, werd ik duizelig. Uiteindelijk toch maar verder gegaan met winkelen.

Aangezien Siam vrij duur was, zijn Ruben en ik doorgelopen naar MBK. Dit is een winkelcentrum met allemaal kraampjes binnen waar je van alles kan kopen, super leuk. Helaas hebben ze daar ook veel eetkraampjes die allemaal een eigenaardige geur om zich heen hebben. Bovenop mijn misselijkheid was dit geen succes. Na wat souvenirs te hebben gehaald en Ruben zijn nephorloge zijn we richting het appartement gegaan.

Ik wilde snel naar het appartement en de snelste manier is dan een tuk tuk. Het was vrij druk op de weg, dus een taxi zou een eeuwigheid gaan duren. Een tuk tuk kan delen afsnijden en is net wat flexibeler. Enfin, Ruben en ik een tuk tuk geregeld. In de tuk tuk nog wat geoefend met Ruben hoe hij het beste zijn nieuwe Rolex kon laten zien aan iemand, zo gelachen, heerlijk. Na 10 minuten hebben gereden, stopt onze tuk tuk ineens en zegt de chauffeur dat we er zouden zijn. Klopte niet, want we kenden de hele buurt niet…. Dus nogmaals duidelijk gemaakt waar we heen moesten, Royal River Hotel. Die jongen zei ‘I know, I know’ en begon lichtelijk geïrriteerd weer te rijden. Na nog eens 15 minuten kwamen we bij Hotel Royal aan, wederom niet waar we moesten zijn. Nogmaals gezegd dat we hier niet moesten zijn en we bij de rivier moeten zijn. En ja hoor, ‘I know, I know’, hij weer rijden. Enfin, werden we na 15 minuten nog een keer naar de verkeerde locatie gebracht. Die jongen wist dus gewoon niet waar we moesten zijn. Als hij dat nou gewoon had gezegd…. Al met al, Ruben heeft de perfecte tekst om zijn Rolex aan iemand te laten zien, we hadden hierdoor veel gelachen, zijn 3 keer naar een verkeerde plaats gebracht, waren hierdoor allebei flink geïrriteerd, 40 minuten verder en we staan in een gebied dat we allebei niet kenden en misschien ook niet wilden kennen. Bovenop dit alles, was ik ook nog eens goed ziek.

Het werd steeds drukker op straat, waardoor we wisten dat we heel lang zouden doen over de terugweg. Alle taxi’s die we aanhielden vroegen onmogelijk veel geld. Het bleek dat we 40 minuten in de tuk tuk de andere kant zijn opgereden. We waren nu dus veel verder van het appartement af. Uiteindelijk een taxi gevonden die ons voor slechts 100 Thaise Baht wilde brengen. Alleen moesten we hiervoor wel langs een bedrijf waarvan hij gratis benzine krijgt als hij mensen naar binnen brengt. Het was een winkel waar je nette pakken kon laten aanmeten. Ook kon je er als vrouw mooie jurken krijgen.

Ruben en ik werden dus eerst daar afgezet, moesten 10 minuten binnen blijven, toen is het acteerwerk begonnen. Ruben verzon een mooi verhaal dat hij een pak nodig had, maar er nog niet helemaal zeker over was. Aangezien wij Westers zijn, weten zij dat we meer geld hebben dan de gemiddelde Aziaat daar. Dus de mannen die daar aan het werk waren die deden er alles aan om Ruben een pak te laten kopen. Ruben had dit echter al een keer eerder gedaan, dus hij kon met overtuiging de mannen ‘afschudden’. Na 10 minuten hielden we het voor gezien en zijn we met de taxi naar het appartement gegaan. Door lange files hebben we er nog 40 minuten over gedaan. Verschrikkelijk was het, wat voelde ik me beroerd, wat had ik het warm en wat vond ik het niet leuk dat ik weg moest. Het idee dat ik weer afscheid moest gaan nemen van een goede vriend, bah!

Ik heb snel nog gedoucht en mijn koffers gepakt. Samen met Ruben ben ik nog wat gaan eten op straat. Ook heb ik met Ruben mijn laatste biertje gedronken. Hierna was het tijd om te gaan. Met hulp van Ruben zijn alle spullen beneden gekomen en heb ik afscheid genomen van Won, Lily en Ruben. Wid heeft me naar het vliegveld gebracht, waar ik ruim op tijd was.

De controles vielen mee en ik was al gauw bij de gate. Vlakbij de gate stonden allemaal loungestoelen. Hier ben ik maar gaan zitten om vervolgens in slaap te vallen… Toen ik daar ging zitten was het heel erg druk, maar toen ik wakker schrok zat er niemand meer. Ik was even in paniek dat ik mijn vlucht had gemist. Maar gelukkig, het was 5 minuten voordat we zouden gaan boarden. Ik had echt een lange tijd liggen slapen daar, zeker een uur! Ik had een nachtvlucht, ik zou om 2 uur ’s nachts gaan boarden, half 3 zouden we gaan vliegen en ik zou om kwart over 9 in de ochtend aankomen in Nederland. Uiteindelijk gingen we pas om half 3 boarden. Ik had 3 stoelen bij het raam voor mezelf, dus ik heb heerlijk geslapen in het vliegtuig. Om half 10 kwamen we aan in Schiphol. Omdat het vliegtuig maar voor een kwart vol zat, zijn we bij een loods moeten uitstappen en zijn we met een busje naar het vliegveld gebracht, heel vreemd was dit. Hier merkte ik wel direct dat ik weer in Nederland was. Alle mensen behoorlijk chagrijnig, allemaal duwen en ze waren allemaal aan het haasten, maar waarvoor…. dat weet niemand!

Bij de bagagebanden stond mijn vertreklocatie er niet tussen. Na wat gezoek, toch mijn bagageband gevonden. Bagage opgehaald en naar mijn lieverds toe!! Ik ben weer in Nederland!!!
Ik wil iedereen bedanken voor de leuke reacties! Het deed me goed om te weten dat men mijn verhalen heeft gelezen en dit waardeerde. Super!! :D

Nu ben ik alweer 7 weken in Nederland, wennen doe ik niet, ik heb besloten om terug te gaan naar Australië!

Xxxx Femke