After a holiday in Fiji, back to reality!

Hallo lezers van mijn reisdagboek,

Sorry dat ik een tijd niks heb gepost. In de afgelopen 2 maanden is er niet veel spannends gebeurd. Voornamelijk gewerkt en daarna heerlijk een week naar Fiji geweest.

Het hoogtepunt was zeker Fiji, maar ook de e-mail met de goedkeurig van mijn visum. Ik mag nu legaal tot 16 februari 2014 in Australië blijven. Ik had er 4 weken op gewacht, maar toen ik de email opende had ik gemengde gevoelens. Het is wat ik wilde, maar aan de andere kant betekende het dat het nog een jaar duurt voordat ik mijn vrienden en familie in Nederland weer zal zien.

Werk, ja Fem zocht een baan, vond een baan, werkte voor 7 weken en nam ontslag. Ik was de vervelende doorknocker! Ik moest men zien te overtuigen om van ‘billing company’ te veranderen. Dit betekende dat ik bij elke deur lachend hetzelfde verhaal moest vertellen en bij het merendeel weg werd gestuurd. Dit laatste ging vaak gepaard met FUCK OFF! Aan de andere kant waren er ook heel veel aardige mensen die je uitnodigden voor lunch en graag een praatje wilden maken. Ik heb zelfs 2 mensen aan het huilen gekregen toen ik aangaf echt weer aan de slag te moeten.

Ik moest maandag t/m zaterdag werken, waarna we vaak zondag op een zogenoemde roadtrip gingen. Dat betekende om 2 uur ’s middags rijden naar een plek buiten Sydney, vaak op 8 uur rijden afstand. En dan maandag t/m vrijdag werken en vrijdag na het werk weer terug naar Sydney rijden. Dan kom je zaterdagochtend aan, slaap je in principe de hele zaterdag en heb je een zondag vrij. Vervolgens weer werken maandag t/m zaterdag en daarna weer een roadtrip.

Op een roadtrip maak je makkelijk sales, want daar zijn minder mensen aan de deur geweest. Meer sales betekent meer geld. Dus een roadtrip was altijd mooi meegenomen. Waar ik in ‘metro’ (Sydney en omstreken) gemiddeld 3 sales per dag maakte, maakte ik op een roadtrip gemakkelijk 6 a 7 sales.

Op de eerste roadtrip reed mijn manager iets te snel en werden we laat op de avond staande gehouden met de mededeling dat we veeeeeel te hard reden. 142 in plaats van 100. In Australië is de regel zodra je 45 km te hard rijdt je op dat moment je rijbewijs moet inleveren. Aangezien mijn manager uit Engeland komt, kunnen ze zijn rijbewijs niet innemen, dus hadden we de auto moeten inleveren. Gelukkig reden we ‘slechts’ 42 km/h te hard. Hij kreeg een mooie boete, die hij overigens niet gaat betalen, van maar liefst 799 Australische dollars!! Ongeveer 650 euro…


Fem is Fem niet zonder blunders tijdens werk:

- Tijdens het lopen van deur tot deur moest ik mijn resultaten sturen naar mijn manager. Maar dan natuurlijk niet kijken waar ik loop… Loop vervolgens 3 keer tegen dezelfde boom. Of tegen een auto, ook een paar keer gebeurd.

- Tijdens het werk ben ik 2 keer gebeten door een hond en ben ik ondergescheten door een vogel. Heerlijk werk!

- Bij elke deur probeer je de energierekening te krijgen en moet je ze overtuigen om van ‘billing company’ te veranderen om op die manier geld te besparen. Je moet dus aangeven dat ze nu veel meer geld uitgeven, dit doe je door te vragen: ‘Wow, that’s a massive bill, how many people live here?’ En vervolgens zegt de klant: ‘Well, it’s only me, cause my husband passed away last week’ … OEPS!

- En ja, bij diezelfde vrouw kan Fem nog een stap verder gaan… per ongeluk! Als je ze hebt overtuigd moet je een formulier invullen en moet je een verificatie doen via de telefoon. Dit leg je ook uit aan de klant. Normaal zeg ik: ‘We only have to make a verification call, just to check whether you live on this address, that you’re not a random person in this house.’ Maar bij de vrouw waarvan haar man net was overleden zeg ik (per ongeluk): ‘We only have to make a verification call, just to check whether you’re still alive.’ Oh wat voelde ik me stom zeg. De vrouw kon er gelukkig wel om lachen.


Heel wat meegemaakt in de weken dat ik deze baan had. Veel gelachen met mijn toffe collega’s, maar het feit dat ik het niet meer trok om praktisch 12 van 14 dagen te werken, op straat loopt en bij mensen aanklopt en moet blijven lachen. Ik kwam elke dag niet voor 8 uur thuis en dan wil ik nog een fatsoenlijke maaltijd. Vaak had ik daar geen puf meer voor en nam elke dag noodles, cornflakes, meatpie’s, mueslirepen en ga zo maar door, niet gezond! Ik wilde het weer druk hebben, alleen dit ging net iets te ver. Bijna geen vrije tijd om adem te halen. 2 weken voordat ik naar Fiji zou gaan, had ik het helemaal gehad en had al 3 keer ontslag genomen, maar elke dag was ik er weer… Uiteindelijk besloten t/m 8 maart te werken en een andere baan te zoeken.

Eind februari is Ingrid (een meisje van mijn logopedieopleiding) vanuit Melbourne overgevlogen voor een weekend. Leuk weekend, waarin ik voor de eerste keer kennis heb gemaakt met mijn zwembad. Ik wist dat ik een zwembad heb, maar niet dat ik ook een verwarmd bubbelbad heb. Samen zijn we hiervan gaan genieten. Verder nog wat sightseeing gedaan, naar Manly en Bondi geweest. Tot slot nog geluncht bij Brian. Al met al, een geslaagd weekend!

14 maart was het zover. FIJ!!! Eindelijk, zoveel zin in, maar de tijd vloog! Ik zou zo weer terug kunnen om te genieten van de omgeving, de gezelligheid, het weer en voornamelijk het feit dat je geen horloge draagt, want je hebt geen verplichtingen waar je heen moet. Gedurende de dag heb je geen besef van de tijd. Alleen als ze je letterlijk optrommelen voor het eten weet je hoe laat het is.

Tracey en Dean, een echtpaar uit Sydney, had ik vorige keer in Fiji leren kennen en hiermee contact gehouden. Zij zouden weer terug naar Mantaray Island gaan en vonden het erg leuk vinden als ik mee zou kunnen. Deze keer namen Tracey en Dean hun zonen (Jake, Cameron en Justin) mee en toekomstige schoondochter (Kat). Vervolgens had ik aan Brian (mijn buddy in Sydney) gevraagd of hij het leuk vond om hierheen te gaan. Hij reageerde positief en had ook geboekt. Brian kwam echter 4 dagen later aan dan ons en bleef een nacht langer.

Tracey en Dean hadden een privétransfer geboekt om zo van de haven naar het eiland te gaan. De vlucht van Sydney naar Nadi verliep soepel, wat jankende baby’s aan boord, maar dat was alles. De boottocht echter was verschrikkelijk! Normaal pak je de Yasawa Flyer, een grote gele boot die bij elk eiland stopt. Deze gaat slechts 1 keer per dag. Aangezien we ’s middags aan zouden komen en de Yasawa Flyer in de ochtend vertrekt, zouden we één overnachting in Nadi hebben. Op de terugweg was dit ook het geval. Om toch de volledige tijd op het eiland Mantaray te zijn, hadden Tracey en Dean een privéboot geregeld. Deze boot bracht ons direct naar Mantaray Island.

In het begin van de rit verliep alles soepel, maar al snel veranderde dit. Er was een storm en de jongens gaven aan dat dit de cycloon was die ze op het nieuws hadden gezien. De boot klapte op elke golf en je moest je vasthouden om niet van de boot te vallen. Het was behoorlijk aan het stormen en het leek niet op te houden. We hadden aan alle kanten van de boot niet meer dan 3 meter zicht. Een paar golven waren zo hoog dat de kapitein de motor uitzette voor een paar seconden, we vervolgens door de lucht vlogen, op het water klapten en weer door konden varen. Pringles vlogen door de boot, maar de wijnflessen hebben het wonder boven wonder overleefd. Na 2 uur varen (in plaats van 1 uur) kwamen we met blauwe plekken, pijn in rug en nek aan op Mantaray, waar Justin en Joe ons stonden op te wachten. Echt bizar om hen na 2 jaar weer te zien!

Op het eiland heb ik niet veel meer gedaan dan relaxen, zwemmen, lezen, kayakken, duiken, eten en voornamelijk drinken. Hoeveel cocktails kan je drinken op één dag… dat was de vraag. Nou ik denk dat ik het Guinness Book Of World Records heb gehaald. In de ochtend om 9 uur was de eerste een feit. En lekker dat die was!

Op de dag dat Brian aankwam was het aan het regenen, de hele dag. Goede eerste indruk van Mantaray Island haha. De dag erna was het weer uitstekend en hebben we met de hele groep de haaienduik gedaan waarbij de instructeurs de haaien hebben gevoerd. Geen kooi of niks!! Dus ik heb met Joe gedoken, want duiken vind ik nog steeds onwijs eng! Zodra er stukken vlees werden gegooid kwamen er een stuk of 10 haaien dichterbij, grey tip reef sharks. Op slechts 3 meter afstand slokten ze zo de stukken vlees naar binnen. Spectaculair! Daarna met weer met Joe een stuk dieper gedoken, was top!

Ook ben ik twee keer met een zogenoemde sunset cruise meegegaan. Ook wel de booze cruise genoemd! Het idee is dat je met een boot naar een plaats vaart waar je de zon onder kan zien gaan. Hier met banden in het water dobbert en met een drankje de zon onder ziet gaan. De eerste keer was de groep super groot. Heel onze groep ging mee plus de rest van het eiland. Iedereen had flink wat op, dus de regen en de flinke bewolking vonden we helemaal niet erg. Het feit dat je niet eens de zon onder kon zien gaan was bijzaak. De tweede keer was ik samen met Andrew (een Canadees) mee met de booze cruise en de rest waren Duitsers. Het weer was beter en we hebben de zon daadwerkelijk onder zien gaan.

Vrijdag 22 maart was het helaas weer voorbij… De vakantie zat erop en we moesten weer met de boot terug naar Nadi, dan het vliegtuig naar Sydney en dan zou ik een trein pakken naar Central en tot slot zou ik 5 minuten moeten lopen. Zou…. In de ochtend heel vroeg opgestaan, want de boot zou om half 8 vertrekken. Zelfs Brian was vroeg opgestaan om ons uit te zwaaien. De boot zou er om 7 uur zijn, maar geen boot te bekennen om 7 uur… 8 uur nog niks. Toch maar even gebeld. Wat blijkt, de boot stond in hun systeem voor de 23e maart geboekt. Oeps…!! Papieren erbij gepakt, blijkt dat het in hun systeem fout stond. Ze zouden alsnog een boot sturen. Maar alles in Fiji is volgens Fiji-time. Met andere woorden, joh dat komt wel, en is het niet vandaag, dan toch morgen. Echter was het zo dat we een vliegtuig moesten halen.

Mijn eerste reactie was trouwens een lachbui, ik vond het niet erg om vast te zitten op Mantaray. Ik had geen verplichtingen in Sydney, geen reden om die dag terug te zijn en bovendien heb ik een goede verzekering. Dus een vlucht missen zonder dat het mijn schuld was, maakte mij financieel niks uit. En blijkt dat er maar eens in de 3 dagen een vlucht vertrekt richting Sydney en die blijkbaar vol waren geboekt. Als we deze vlucht zouden missen, zaten we sowieso nog een week in Fiji vast. Geniaal toch!

Enfin, wij waren nog steeds aan het wachten op de boot. Elke keer dat er contact werd gelegd, zeiden ze nog 20 minuten van Mantaray Island te zijn verwijderd. Al was er nog geen stipje aan de horizon te bekennen, en zodra je een stipje ziet duurt het minstens nog een half uur. Dus die 20 minuten moesten 40 minuten zijn, Fiji-time! Na 20 minuten weer een belletje, nog 20 minuten, dus nog eens 40 min, Fiji-time!! En ga zo maar door! Uiteindelijk kwam de boot om 11 uur in plaats van 7 uur.

De bootrit verliep soepel en na ruim een uur waren we in Port Denerau, de haven. Met taxi’s zijn we naar het vliegveld gescheurd. Zo, wat was ik blij dat ik weer heelhuids kon uitstappen zeg! 15 minuten voordat de incheckbalie dicht zou gaan waren we ingecheckt. Jammer…. Haha! Op het vliegveld nog deel 2 en 3 gekocht van het bekende boek: fifty shades of grey, oftewel, my porn book, zoals de jongens het begonnen te noemen. Helaas waren er ontzettend veel baby’s in het vliegveld, het leek wel een kinderopvang. En deze lieftallige baby’s moesten heel toevallig allemaal naar Sydney. Verschrikkelijk!!

Nu ben ik weer terug in Sydney, op zoek naar een nieuwe baan. Back to reality!

Dit weekend maar eens bijkletsen met Jason en Keith onder het genot van een drankje en misschien toch maar weer eens op mannenjacht. Ben het beu om alleen door het leven te gaan. Ik denk alleen dat ik de perfecte man al tegen ben gekomen, zucht! Maar wat is nu perfect… En op de vraag waarom ik nog single ben, weet alleen ik het antwoord!

Mocht ik nog iets spectaculairs meemaken, horen jullie dit van me. Voorlopig is het saai, zoeken naar een baan, that’s it!

Foto’s van Fiji zal ik deze week uitzoeken en op Facebook zetten.

Heel veel liefs,
Fem/Numpty/Danka/en de rest van mijn bijnamen ;)