Mijn inloopkast!

Hoera!! Ik heb motivatie en tijd gevonden om weer een nieuw verhaal te typen. Inspiratie genoeg, er is veel gebeurd in de afgelopen maand! En ik geef toe, ik heb me de afgelopen tijd behoorlijk lopen irriteren aan alles en iedereen! Nou, waar te beginnen… Ik begin bij iets leuks!

Ik wist dat mijn moeder me een pakketje zou sturen. Ze zei alleen dat het een klein doosje was, net als de voorgaande keren. Na slechts één week kreeg ik al bericht dat het was aangekomen. Dus hoppa ik naar Australian Backpackers toe om het op te halen. Ik was natuurlijk weer eens ongeduldig, dus ik was me flink aan het irriteren aan de jongen die voor me in de rij stond. Die maakte op zijn gemak zijn post open en maakte nog een praatje met de medewerker van Australian Backpackers. Ik had hem in mijn hoofd al een flinke duw gegeven, zo graag wilde ik mijn post ophalen, lastig om je voor te stellen denk ik ;) Toen ik eindelijk aan de beurt was en die irritante jongen weg was, keek ik tussen alle pakjes. Ik keek natuurlijk alleen naar de kleine pakjes, want dat zou ze opsturen, een klein doosje. Pakt de medewerker ineens een super groot pakket van de schappen en begint iets in te typen in haar computer. Huh, ik stond helemaal te stuiteren daar! Was dat voor mij? Wat zou erin zitten? Zo’n grote doos! Ik wist alleen van een paar dingen af, maar die doos was minstens drie keer zo groot. Op weg naar huis heb ik er snel even ingekeken, maar niet open gemaakt. Elke keer als ik een doos open maak en de spullen eruit haal, krijg ik het er nooit goed terug in. En deze doos was mega! Dus een zogenoemde sneak peek en snel door naar huis. Helemaal bezweet was ik toen ik thuis aankwam, ik had een stukje gerend in de brandende zon, zo graag wilde ik het openmaken. Uit de doos kwamen zoveel lekkere dingen tevoorschijn: pepernoten, taaitaaipoppen, chocoladeletter, chocopasta, leverpastei, lollies, dropjes, stroopwafels, een pakket om tompoezen mee te maken, thee en kloppudding, echt super!! Thanks mama!! Voor de zekerheid had ze er ook nog een tandenborstel ingedaan, want die hebben ze hier niet hahahaha!!

Verder kan ik nog vertellen dat Fem een baan heeft. Ik ben de sales gym receptionist in een nieuwe sportschool (Plus Fitness 24/7) in Gordon, een half uur ten noorden van Sydney. Ik heb in april wat promotiewerk gedaan voor deze sportschool en toen ik in Nederland was kreeg ik de vraag of ik dit nog eens wilde doen. Dit keer in gorillapak langs de weg staan om zo de sportschool promoten. Het betaalde erg goed en ik had geen baan, natuurlijk wil ik dit doen. Al tijdens de eerste werkdag vroeg ze me of ik al ander werk had gevonden en of ik het zag zitten om achter de receptie plaats te nemen als de sportschool zou gaan openen. Dit leek me leuk en al snel was dat geregeld. Ik ben een dag op training geweest en mag mezelf nu sales receptionist noemen. We zijn 4 september opengegaan en sindsdien vul ik de middag en avonduren in. Het is een sportschool die 24 uur per dag open is. In de ochtend is de gym een paar uur bemand en ik zit er dus in de middag/avond.

Mijn taken zijn het onderhoud van de toestellen, het poetswerk van de gehele gym inclusief de badkamers, mensen naar binnen zien te krijgen, hen een rondleiding te geven en hen zover zien te krijgen om lid te worden. Ook moet ik elke dienst minimaal 50 mensen hebben gebeld om hen over te halen om langs te komen en uiteindelijk lid te worden. Het sales gedeelte. Hier komt zoveel papierwerk bij kijken, allemaal dubbel werk als je het mij vraagt, maar ach, ik krijg per uur betaald. Bovendien staat er de hele tijd goede muziek op waardoor de tijd vliegt.

Mijn baas is een Aziatisch vrouwtje, 37 jaar, aardig, onbesluitvaardig en snel gefrustreerd. Voor haar is dit ook allemaal nieuw, dus ze weet nog niet goed hoe het allemaal geregeld moet worden en het is dus steeds een strategie bespreken, uitvoeren en reflecteren. Soms best lastig als je bij elke persoon die binnen komt een ander script moet aanhouden om hen een lidmaatschap te verkopen. Ook veranderen de lidmaatschapkosten elk half uur. Dit kan voor best grappige situaties zorgen. Het is dan gewoon dingen verzinnen op het moment zelf en ervoor zorgen dat het op een natuurlijke manier je mond uitkomt. Mijn baas kan zich nog maar moeilijk een houding aannemen tegenover me. Ze is zelf nog nooit baas geweest en heeft er moeite mee om me taken te geven. Gelukkig ben ik erg flexibel en pas me snel aan. De dagen vlak voor de opening van de gym heb ik erg hard gewerkt en lange dagen gedraaid. Ik heb meerdere dagen van 12 uur gehad. Ook op mijn enige vrije dag (na al 10 dagen achtereen te hebben gewerkt) belde ze me op of ik toch niet een paar uurtjes wilde komen. Uiteindelijk die dag tot middernacht gewerkt. Ze heeft me zelfs al twee keer ’s nachts thuisgebracht, omdat de treinen niet meer reden.

Haar man is ook een Aziaat, maar wat erg grappis is, hij is in Duitsland opgegroeid (oké, in Duitsland opgroeien is niet grappig, dat is sneu, ik heb niet zoveel met Duitsland… ja daar kom ik later nog op terug, ik ben een (goede) racist ;)) en heeft een Duits accent. Dus als hij zijn mond open doet, verwacht je een heel ander accent. De gezichten die de mensen trekken als hij begint te praten, te grappig gewoon. Hij is echt heel tof overigens. Je kan altijd lachen met hem en hij heeft veel verstand van de sporttoestellen, dus ik leer elke dag van hem.

Zo, genoeg over mijn werk. Ik kan jullie nog wel iets vertellen over mijn geweldige leefomgeving. Ik kan er een boek over schrijven! Zoals jullie weten woon ik in het centrum van Sydney, vlakbij Central Station. Vlak naast Chinatown! Gevolg is dat ik als blond meisje in de minderheid ben. Logisch, dat maakt me allemaal niks uit. Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat ze me allemaal aan lopen te staren. Bovendien maakt het me ook niets uit waar iedereen vandaan komt. Alleen nu komt het, deze Aziaten hier in Chinatown zijn me een beetje gaan irriteren. Een beetje, zeg maar gerust behoorlijk! Ik noem mezelf ook een racist tegenwoordig. Niet dat ik ze slecht behandel ofzo, maar als ik hier Aziaten zie, heb ik al een hekel aan ze, ik ben bevooroordeeld. En dat is niet goed van me, want Aziaten zijn over het algemeen vele malen vriendelijker dan de Australiërs en de backpackers/toeristen. En het is niet zo dat alle Aziatische mensen hier vreselijk zijn, helemaal niet. Ik heb ook Aziaten in mijn vriendengroep hier en die zijn super lief, veel vriendelijker dan menig ander, maar zij spreken de taal, werken hard voor hun geld, hebben fatsoensnormen en beleefdheidsnormen zoals wij ze kennen en ga zo maar door. De Aziaten waar ik me 24/7 bij bevind, tja die zijn typische Aziaten. Wil je in Chinatown even snel wat eten halen, forget it! Ze begrijpen je niet en staan ze met hun geweldige uitdrukking in hun gezicht je aan te staren, totdat je het opgeeft en wegloopt bij de toonbank.

Aziaten in Chinatown vinden zichzelf helemaal het einde, vinden zichzelf stoer als ze een sigaret mogen vasthouden en een alcoholische drankje drinken. Het feit is wel zo dat zij maar één biertje nodig hebben om helemaal lam te zijn. Kan je je voorstellen dat ‘s avonds overal waar je kijkt, dronken Chinezen lopen. En allemaal denken ze ook nog een kans te maken op mij, FOUT, echt fout gedacht!!

Nog een mooi voorbeeld zijn mijn kamergenoten. Ik woon dus in een soort inloopkast waar de muren het plafond niet halen. De ruimte ernaast is ook een inloopkast. Echt super dat begrip ‘inloopkast’! Iemand in Nederland vroeg aan mij of het net als een inloopkast was en hier heb ik toen zo hard om moeten lachen dat we dit begrip er lekker inhouden! Weet alleen niet meer wie het was, dacht Marijke. Enfin, in de inloopkast ernaast zat een tijdje geleden de rukkende Zweed die dol was op het verkrachten van zijn muis. Hoppa, dat was mijn kamergenoot. En wat je vast moeilijk kan geloven is dat ik hem mis. Ja, echt, ik mis hem, want wat ik er voor in de plaats heb gekregen is veel ‘erger’! Kan dat dan? JA!! Ik heb nu niet 1 maar 2 personen naast me wonen… Joeppie!! Hij is Vietnamees en zij is Chinees, spreken elkaars taal niet en wat ik dus de hele tijd hoor is belabberd Engels... Gaat als volgt: ‘You eat’ ‘No’ ‘You no like?’ ‘No hungry’ ‘No like? Me cook, you eat’ ‘Ok’ en vervolgens hoor ik een kwartier lang: ‘schmek slurp slik hoest slurp’ en tussendoor praten ze ook nog met elkaar, waardoor het belabberde Engels om is getoverd tot een taal die je nog nooit eerder hebt gehoord. En eigenlijk ook niet wilt horen. Als ik daarna naar de keuken ga om iets te pakken, moet ik eerst alles schoonmaken. Zij koken namelijk en…. that’s it. Ze maken niet schoon!! Alles wat je pakt, plak je vervolgens met je vingers aan vast. Echt heel ranzig! Als je hier dan iets van zegt, wat ik in het begin deed, gaven ze antwoord: ‘Oòòòhh, ok, sank you’. Na een paar keer dit te hebben gedaan, ben ik er maar mee gestopt. Ik kan het beter zelf schoonmaken en voorkomen dat er kakkerlakken komen. Als ik hen moet aansporen om schoon te maken, kan ik in die tijd al de hele keuken hebben gepoetst, zo groot is deze namelijk niet. Ik heb het nu trouwens niet eens over de lucht gehad die vrij komt bij het koken. Je kan je denk ik wel inbeelden hoe die maaltijden ruiken, overal stoppen ze vissaus in, overheerlijk…. Juist ja! Iew!!

Waar ik me ook de hele tijd aan erger, is dat ze (met hun vieze plakkerige vissaus vingers) aan mijn spullen komen in de koelkast. Dit is de enige plaats waar ze bij mijn spullen kunnen komen. De rest van mijn etenswaar ligt in een kast die alleen van mij is en ik heb eigen borden, bekers en bestek in mijn kamer liggen. In de koelkast heeft iedereen een eigen plank, maar ik denk dat mijn kamergenoten dat niet doorhebben. Elke keer vind ik weer onbekende Chinese sauspotjes tussen mijn spullen, dit vind ik dan nog niet zo erg. Maar het feit dat ze ook aan mijn spullen komen, verschrikkelijk. Laatst had ik nog een halfvol pak melk in de koelkast staan. Ineens was dit nog maar een bodempje. Ik begon aan mezelf te twijfelen en besloot alvast maar een nieuw pak melk te kopen. Thuis wilde ik deze twee pakken omwisselen, maar het pak in de koelkast was op wonderbaarlijke wijze uit de koelkast gehaald en naast de prullenbak gezet. Na het vragen aan iedereen, had natuurlijk niemand dit gedaan. Tegenwoordig ligt er een notitie bij mijn spullen dat ze er moeten afblijven, en het werkt. En het werkt ook echt goed! Misschien omdat ik heb gezegd dat als er nog maar iemand aan mijn spullen komt, er één Aziaat niet levend dit gebouw uit komt ;) Ja, mijn kamergenoten zijn echt bang voor me, en dat houden we er lekker in!

Helaas zijn de Indische jongens weg. Dat is echt jammer! Dat waren de enige kamergenoten die ik mocht en een goede band mee had opgebouwd. Één is terug naar India en de ander woont op een uurtje afstand. Voordat ze weg zijn gegaan, hebben ze een mooie verrassing achtergelaten voor Tim, onze huisbaas. Tim is een Chinees die altijd hetzelfde vest aan heeft en een mooie muts op heeft met pandaoortjes. Als hij over straat loopt, kan je hem niet missen. Zijn vest heeft namelijk de prachtige kleur roze. Tim is een Chinees die je niet kan vertrouwen, geen Engels spreekt, een gokverslaving heeft en het ergste van alles, hij flirt met me! Ik ga nooit, maar dan ook nooit meer met hem in een lift staan. Dat waren de langste minuten van mijn hele leven! En al dat geflirt was in zijn geweldige anti-Engels: ‘You pwetty’.

Terug naar de Indische jongens. Zij mochten Tim helemaal niet en de jongste van de twee (Jay) had ook nog een grote ruzie gehad met Tim. De keren dat ze daarop huur moesten betalen, wilde Tim helemaal niks meer weten van Jay. ‘I do’t knoooooww youuuu, talk to fiend’. Daar was Sujan, de oudste, erg blij mee, ahum! Als je normaal gesproken gaat verhuizen, geeft Tim de avond voor je vertrek het sleutelgeld en voorschot terug als je de sleutels inlevert. Echter vertrokken de mannen de dag erna ’s middags pas en hadden de sleutels die dag ook nog nodig. Sujan had Tim zover gekregen om de sleutels te mogen houden nadat ze het geld al hadden teruggekregen. Daar hebben ze natuurlijk misbruik van gemaakt. De kamer hebben ze achtergelaten zoals je ook weleens ziet in films waarin ze een hotelkamer helemaal slopen. Ook hadden de jongens tekst op de muur geschreven waarin ze Tim voor alles hebben uitgescholden. Je kan natuurlijk wel begrijpen dat ze de sleutels ook niet meer hebben ingeleverd. Ik heb van Sujan gehoord dat Tim ontelbaar vaak op zijn voicemail heeft ingesproken. De deur heb ik, nadat de jongens zijn vertrokken, voor het gemak van Tim maar even op slot gedaan, anders zouden de rest van de kamergenoten (hoogstwaarschijnlijk alleen ik) van Tim weleens de schuld kunnen krijgen. Een week later heeft Tim om half 12 ’s avonds de deur opengebroken, alles opgeruimd en de muren staan verven. Pasgeleden is de deur gemaakt, een nieuw slot erop gezet en nieuwe sleutels (voordeur, kamerdeur en sleutelkaart voor de lift) geregeld. Al met al, Tim was erg blij met de jongens.

Momenteel woon ik dus samen met het Aziatisch stel (Austin en voor het gemak noem ik haar Powers, want haar naam weet ik niet) naast me, in de slaapkamer met badkamer zit niemand en in de andere slaapkamer zonder badkamer woont tegenwoordig de zus van Tim. Lee, een Chinese meid die je ’s nachts niet wilt tegenkomen, want dan krijg je het ‘grudge’ effect! Ja, ik tref het wel! Ik ben ook zeer benieuwd wat ik als kamergenoten erbij zal gaan krijgen. Ik hoop dat het geen Aziaten zijn, want het blijkt dat ik de Aziaten woonachtend in en rondom Chinatown niet zo geweldig vind. Maar kans is groot dat ik pech heb! Ik houd jullie op de hoogte. Ben ondertussen trouwens al op zoek gegaan naar andere woonruimte en ik krijg vandaag te horen of ik de kamer heb… Spannend!!

Wat ik nog meer heb meegemaakt was mijn belastingaangifte. Fem moest natuurlijk ook belastingzaken regelen in Australië. Hier is de regel dat je de volledig betaalde belasting terugkrijgt van een inkomen onder de 18.000 dollar. Alles wat ik had verdiend bij mijn deur tot deur verkoop en promotiewerk heb ik zwart gekregen, dus dat scheelt. Het enige wat ik aan moest geven was mijn inkomen van de 3 maanden in hel, genaamd Julia Creek. Gelukkig heb ik wel iets verdiend in die periode, dus heb ik nog een mooi bedrag aan belasting terug te krijgen, dacht ik….

Via het geweldige programma E-Tax was ik begonnen mijn gegevens in te vullen. Na een paar schermen vond ik het al een minder geweldig programma. Zoveel dingen die je moet invullen, vooral als ‘buitenlander’ ben je de Sjaak. Om te checken of ik geen gegevens vergeten was en misschien meer geld zou kunnen terugkrijgen, ben ik alle schermen afgegaan en alles ingevuld. Uiteindelijk ben ik hier zo’n twee uur mee bezig geweest. Op het einde kan je het geschatte bedrag lezen. Tot mijn verbazing stond er dat ik slechts $2,50 terug zou krijgen. Hier was ik het niet mee eens en belde naar ATO (Australian verdomde(!) Tax Office). Na 15 minuten in de wacht te hebben gezeten, kreeg ik een dame aan de telefoon. Ik was op dit moment nog vrij beleefd, maar ik moet toegeven dat mijn geduld al op was. Na haar uitgelegd te hebben wat mijn bevindingen waren, besloot ze op haar computer mijn E-Tax gegevens erbij te pakken. Maar op het moment dat ze dit doet, hoor ik het volgende ‘tuut tuut’….. Verbinding verbroken!

Poging nummer 2, weer door het keuzemenu geworsteld en wederom 15 minuten in de wacht gezeten. Mijn geduld was nog verder te zoeken, maar ik probeerde nog steeds beleefd te blijven. Ik kreeg dit keer een andere dame aan de telefoon en heb haar direct verzocht om mijn nummer te noteren, mocht de verbinding nog eens verbreken. Na uitgelegd te hebben dat het geschatte bedrag er volkomen naast zit, vertelde ze me dat ik moest ‘spelen’ met het programma. En inderdaad, één vraag iets anders ingevuld en tadaa het klopte, alleen gaf het programma nu ineens aan dat het aanvullende medische gegevens nodig had. Op dit moment had ik nog steeds ATO aan de telefoon. Dus zij me uitgelegd wat ik moest doen, alleen mijn laptop besloot op dat moment Femke te pesten. Het programma liep vast en ik probeerde er alles aan te doen om weer het bestand tevoorschijn te toveren. Uiteindelijk kreeg ik een mooi wit scherm te zien, mijn laptop dacht: ‘Zo, jij overal op klikken terwijl ik duidelijk aangeef REAGEERT NIET, dan geef ik je toch een mooi wit scherm’ Enfin, had nog steeds ATO aan de telefoon, dus mijn beltegoed tikte ook hard door!

Na wat trucjes met mijn laptop heb ik het programma weten af te sluiten en opnieuw op te starten. Nu moest ik alleen nog het bestand openen, de aanvullende gegevens invullen waarbij ATO me zou helpen en dan kon het worden opgestuurd. Bij het openen van het bestand verween echter de balk met ‘Back’, ‘Next’, ‘Yes’ en ‘No’. Ik kon dus helemaal niks meer. Dit veranderde niet na het bestand meerdere malen te hebben afgesloten en te hebben geopend. Ook heb ik mijn laptop helemaal opnieuw opgestart. Ik werd weer eens in de wacht gezet en ATO ging de helpdesk inschakelen. Na een tijdje vroeg ATO zich af of ik wel het juiste belastingprogramma had gedownload. Ik gaf aan dat ik dit programma van de officiële site af had gehaald. Dus wederom in de wacht gezet.

Daar zit je dan, je beltegoed zie je gewoon leeglopen. En ik vroeg me echt af of ik weer de eerste was die zoiets had, er zijn miljoenen Ozzies die ditzelfde programma gebruiken en dan heb je nog de ontelbare backpackers. Nee, Fem is weer de eerste die opmerkt dat het programma niet werkt. Na een tijdje kreeg ik weer de vrouw aan de telefoon en gaf me instructies om naar de website van ATO te gaan. Dus ik hoppa de website geopend. Gaf ze me vervolgens instructies hoe ik het programma zou moeten hebben gedownload. HALLO, ik ben niet achterlijk hoor, al denkt mijn moeder soms van wel… ;) Ik weet dat ik op deze site E-Tax kon vinden en het kon downloaden door op de knop ‘download’ te klikken. DUHHH!! Hoppa, weer in de wacht gezet. Geduld was nu -20 en beleefdheid zat ook al tegen de nul aan te hikken. Ik wilde gewoon direct met de helpdesk praten en niet met ATO als tussenpersoon. Gelukkig zag ook de vrouw van ATO het licht en verbond me door met Alex. Op het moment dat ik na een uur met ATO aan de lijn te hebben gehangen dan uiteindelijk Alex van de helpdesk aan de telefoon krijg, hoor ik ‘tuut tuut’….. Weer die verbinding verbroken!

Je kan je denk ik wel enigszins bedenken hoe ik me toen voelde…. Juist ja, op en top geweldig!! Poging nummer 3! Geduld was nu geen geschikt gespreksonderwerp meer en beleefdheid, tja, daar valt over te twisten! Alex had natuurlijk niet mijn nummer kunnen opschrijven en kon me niet terug bellen. Gevolg, ik moest weer zelf bellen en weer heerlijk door het geniale keuzemenu van ATO. Dit keer kreeg ik weer een andere ster aan de telefoon waarbij het leek of ik de telefoon op luidspreker had staan, die had nog nooit van de term zacht gehoord. Enfin, ik hoopte alleen maar dat ze me kon helpen. Ze gaf direct aan dat ze dit nog nóóit had gehoord en gaf me zo het heerlijke gevoel dat het weer iets typisch Fem was. Het enige wat ze me kon adviseren is het programma van mijn laptop af te halen en het opnieuw te installeren. OF ze kon me inboeken voor een afspraak op een ATO kantoor. Ik had totaal geen zin in optie 1, ergens wist ik dat hetzelfde probleem zich zou gaan voordoen en dat ik dan alsnog een afspraak zou moeten maken. Dat zou inhouden dat ik dan wéér door het telefonisch menu van ATO zou moeten worstelen en weer in de wacht zou worden gezet. Nee, boek voor mij dan maar direct een afspraak, alsjeblieft. De vraag die ik vervolgens kreeg was zo typisch en ik wilde eigenlijk een compleet ander antwoord geven, zoiets als: ‘U mag blij zijn dat u nu niet naast me zit…!!’ Maar op de vraag: ‘In welke staat bent u?’ gaf ik toch maar NSW als antwoord!

Ze kon me gelukkig inboeken voor de dag erna, zodat ik nog genoeg tijd had voor de afspraak zelf en niet te laat zou komen voor mijn werk. Ze gaf aan dat ik alle gegevens mee moest nemen, paspoort, bankpapieren, verzekeringspapieren, mijn visum, al mijn pasjes en het bijna complete E-Tax bestand. Het was geen probleem als ik dit alles op een usb stick zou meenemen.

Woensdagochtend stond ik met een flinke verkoudheid en een bonzend hoofd om kwart voor 10 bij ATO op de stoep, 15 minuten voor mijn afspraak. Al mijn gegevens op mijn usb stick (inclusief mijn bijna compleet E-tax formulier) en bijna al mijn documenten ook uitgeprint mee in een tas. Voor de zekerheid had ik ook mijn laptop mee, je weet maar nooit… De man achter de balie zei dat ik naar de computers moest gaan om de belasting via E-Tax in te dienen. Hoppa, ik naar de computers, zet al mijn spullen neer, log me in op E-Tax en zie tot mijn schrik dat er een mooie kast om de pc zelf is gebouwd. Met andere woorden, ik kon geen usb gebruiken. Ja, achteraf logisch, anders krijg je iedereen die zijn usb gebruikt en er gemakkelijk een virus op de pc terecht zou kunnen komen. Of dat men allerlei bestanden gaat lopen printen. Een mannetje van ATO kwam langsgelopen en ik heb hem mijn bevindingen verteld. Hij gaf aan geen uitzondering te kunnen maken en ik kon dus niks met mijn usb. Ik kon het oude E-Tax bestand dus niet gebruiken, ik zou het helemaal overnieuw mogen doen…

Mijn vriendelijkheid was nu tot onder het vriespunt gedaald. En het feit dat ik me ook niet lekker voelde en ik eigenlijk het liefst nog in mijn bed had gelegen en nog had kunnen liggen als ik wist dat ik niks aan mijn usb stick had, maakte de situatie er niet beter op. De man van ATO vroeg zich af of ik toch wel duidelijk had gevraagd of ik mijn bestanden ook digitaal kon meenemen. Nou, die man had niet veel dichterbij moeten staan, anders had ik hem een flinke dreun verkocht. Ik was zo geïrriteerd en dan behandelen ze me ook nog eens als een dom blondje, dat schoot verkeerd. Die man kon niks voor me betekenen en het enige wat ik kon doen, was het hele bestand overnieuw invullen.

Aangezien ik maar één werkgever had, kon ik gemakkelijk door het menu heen. Ik besloot alleen de vragen in te vullen van het kopje ‘inkomen’. Want bij de andere vragen kwam er toch uit dat ik alleen in aanmerking kom voor het terugkrijgen van mijn betaalde belasting. Na een beetje spelen met het programma gaf het aan dat ik nog gegevens moest invullen onder ‘gezondheidsverzekering’. Het invullen van mijn Nederlandse gegevens vond het programma niet leuk en gaf aan dat dit onjuist was. Ook bij het invullen van mijn Australische gegevens kon ik niet verder. Ik kon dus niet verder in het programma en ook niet meer terug, bij het klikken op ‘back’ gaf het programma ook een foutmelding. Toch maar even naar de balie gegaan en er zou iemand komen helpen. Ik ging er vanuit dat dit iemand zou zijn met verstand van het programma. Helaas, het was een man op leeftijd (niet dat mannen op leeftijd achterlijk zijn hoor), het was een man die nog net niet zijn rollator aan het zoeken was, met een oude mannenlucht waar je u tegen zegt en een joekel van een bril op van eeuwen geleden die nu weer hip zou kunnen worden. Hij kwam ‘gezellig’ naast me zitten samen met zijn walm die ondanks mijn verkoudheid toch hard op mijn ademhaling sloeg. Samen gingen we de vraag lezen, ja, samen de vraag lezen… Hij had die vraag nog niet eerder gezien…

Ik merkte op dat hij me behandelde als een kind. Ik moest nog een keer invullen wat ik al eerder had geprobeerd, mijn Nederlandse gegevens en toen dat wederom (gek hè) niet lukte, moest ik maar mijn Medicare (OZ) gegevens invullen en wat opvallend, dit lukte ook niet. Hmm, die man vond dit maar vreemd. Gaat die man vervolgens een sociaal praatje met me houden, althans dat was zijn idee om even tijd te rekken en hem de tijd te geven om na te denken hoe die vraag moest worden ingevuld. Ik had na dit alles natuurlijk niet zo’n zin meer in een sociaal praatje en wilde gewoon mijn formulier invullen en weg. Dus ik bleef met het programma spelen om de onmogelijke vraag te omzeilen.

Vraag me niet hoe het is gelukt, maar ineens was ik een stap verder in het programma en ik kon het bestand online gaan insturen. Die man gaf aan dat ik er eerst een kopie van moest maken, want hij verwachtte dat ik het bestand niet online zou kunnen insturen aangezien ik een buitenlander ben en dit de eerste keer was dat ik belasting aangeef. Mocht ik het niet online kunnen insturen dan moest ik de papieren versie opsturen. Alleen de optie om het uit te printen krijg ik later niet meer in de keuzemogelijkheden en dan zou ik het dus nog een keer overnieuw mogen doen. Dat was nog een ander foutje dat dit jaar in het programma zat… Dus na een kopie te hebben gemaakt, heb ik het toch digitaal kunnen insturen. Halleluja!!!! Na de man vriendelijk te hebben bedankt, ben ik de frisse lucht op gaan zoeken.

Ik had nog een uur de tijd voordat ik de trein moest hebben. Ik heb mezelf even verwend met een paar minuutjes onder de zonnebank. Tot mijn verbazing stond ik samen met de andere Fem nog in het systeem van anderhalf jaar geleden. De vrouw gaf aan dat ik voor een betere sessie onder een sterkere zonnebank moest gaan. Ik heb er weinig verstand van, dus ik nam dit maar van haar aan. Ze had per ongeluk 13 minuten gekozen in plaats van 9 en kon dit niet meer ongedaan maken. Dit was niet erg, als ik na 9 minuten er onderuit wilde, kon dat gewoon. Hoppa ik onder de zonnebank en na 13 minuten ging de lampen ineens uit. Ik had niet eens door dat ik er al 13 minuten onder lag. Snel mijn kleding weer aan, thuis gedoucht en door naar mijn werk. Ik voelde me zo slecht, de hele dag lopen snotteren, bah. Wel een goede manier om te flirten met de mannen die daar staan te zweten, haha. Ze hadden allemaal medelijden met me, en ik ook met mezelf ;) Toch de hele dag volgehouden en ’s avonds om 10 uur stapte ik weer mijn inloopkast binnen. Snel nog wat simpels gegeten en slapen.

De dag erna was ik echt goed ziek. Gelukkig kreeg ik al om 8 uur ’s ochtends een sms van mijn baas dat ik een paar dagen mocht uitzieken. Perfect! Normaal zou ik zijn gaan werken, maar dit is inderdaad iets verstandiger. Donderdag en vrijdag de helft van de tijd in bed doorgebracht, verschrikkelijk. Niks voor mij dat ziek zijn. Dus ik had mijn kamer opgeruimd en gepoetst, mijn was gedaan, al mijn kleding opnieuw gevouwen en een ontelbaar aantal YouTube filmpjes gekeken. Donderdag merkte ik trouwens op dat mijn huid wat tintelde en de straling onder de zonnebank te heftig moet zijn geweest. Onder de douche kwam ik erachter dat ik al iets bruiner was geworden, alleen mijn billen waren erg rood. Vrijdag was dit nog erger geworden en ik kreeg al de bijnaam ‘baviaan’ van mijn lieftallige moeder! Goh, wat houd ik toch van der! Op zondag was de roodheid eindelijk weg en besloot voor een tweede bezoekje te gaan. Daar gaf de jongen (die ik nog kende van anderhalf jaar geleden) aan dat de vrouw woensdag een fout had gemaakt en ik onder een te sterke zonnebank gezet, vandaar mijn rode bavianenkont. Ik kan je vertellen dat het tweede bezoekje minder fel was en heb er geen roodheid meer aan overgehouden.

Nog een mooie stunt van Fem: ik heb het ultieme campinggevoel weer mogen ervaren. Ik liep met 24 rollen wc-papier over straat. Niet over een camping, néé, als je dit doet, moet je het goed doen. Dus met 24 rollen dwars door Sydney! Ach ja, ik kan mijn inmiddels blanke billen weer afvegen. Ik zeg maar niet dat ze al bruiner zijn geworden, want in dit context valt het misschien verkeerd ;)

Verder heb ik niet veel meer te vertellen. Druk met werk en in de weekenden wat met vrienden afspreken. Ik ben trouwens na een anderhalf jaar weer met een vriend op stap geweest die ik destijds in Townsville heb leren kennen. En door hem ben ik wel gaan inzien wat er allemaal in een korte tijd kan gebeuren. Hij heeft in die tijd een vriendin gekregen, woont samen met haar en wordt in december al vader. Time flies!!

Ik denk dat ik de aankomende tijd echt moet gaan genieten! Ik geniet overigens wel hoor, van de uitdagingen, de vrijheid, heerlijk! Nu alleen nog op zoek naar een nieuwe woonplaats en een leuke man voor de toekomst. Zoeken is het niet het juiste woord ervoor. Je moet er tegenaan lopen ;) Wish me luck!

Ik hoop dat jullie ondanks dat het een joekel van een verhaal is geworden, het toch leuk vonden om te lezen! Laat alsjeblieft reacties achter, dat motiveert me weer om een nieuw verhaal te posten.

Heel veel liefs!! Fem