1 month left!

Halowa!!

Zo, nog maar een maandje en ik zit weer in het vliegtuig. Wat is dit jaar omgevlogen zeg! Ik heb veel hoogtepunten en dieptepunten meegemaakt. Maar nu komt er helaas een einde aan mijn avontuur. Goed, niet te emotioneel worden Fem!!

Ik zit me nu af te vragen wat leuk is om te schrijven. Heb al een hele tijd niks meer van me laten horen, niet omdat ik het druk had hoor, maar ik was lui! Ik had niet veel zin om lang achter m'n pc te zitten, er gaat stiekem toch veel tijd zitten in een simpele blog. Bovendien wilde ik optimaal genieten van mijn laatste tijd hier. Nu dan toch een verhaaltje.

In de maanden oktober en november was ik de sportieve Fem. Elke dag minimaal een uur sporten plus ik ben elke week een flinke wandeling met Keith gaan maken. Zo heb ik in deze korte tijd een heel groot stuk van Sydney gezien. Ik moet nog een heel deel van mijn foto's uitzoeken, ook hiermee loop ik erg achter. We zijn onder andere de beroemde wandeling gaan doen van Bondi naar Coogee beach. De wandeling bij Norh Head (Manly) en we hebben gewandeld bij Middle head (Mosman). Mooie stukjes natuur dichtbij een mooie stad! De moeite waard!

Het eerste weekend van december was ook top. Ik heb mensen leren kennen die boten hebben en regelmatig met een groep een dagtrip maken en/of gaan vissen. Die zondag was ik uitgenodigd om mee te gaan op de boot, heerlijk! Een paar biertjes, wat eten, heerlijk zonnetje, goede muziek, en verder puur genieten! Natuurlijk was ik wel weer verbrand, maar daar ben ik inmiddels gewend aan geraakt.

Begin december heb ik met Paul een roadtrip gemaakt. Een roadtrip om een auto op te halen die zijn broer had gekocht. Een roadtrip die we zouden starten per trein en terug met de auto. Een roadtrip die we uiteindelijk ook per trein zijn begonnen. We zijn namelijk met de trein naar het vliegveld gegaan.

Plan was om met de trein uren te gaan reizen en daarna met de auto terug te gaan. Paul belde me de dag vantevoren op met de boodschap dat het even duur was om met het vliegtuig te gaan en vroeg of ik dit zag zitten. Of uren in een trein, of 1 uur in het vliegtuig. Keuze snel gemaakt. Dus hoppa, hij boeken. En de volgende dag stond ik super vroeg op om de trein van 6 uur te halen. Op het vliegveld bleek dat onze vlucht was vertraagd en na een extra 2,5 uur wachten zijn we vertrokken. Meh, kon ik dus langer op mijn bed hebben gelegen. Shit happens!

In Albury was uiteindelijk niks te beleven. Het leek wel een grotere versie van Julia Creek. Ze hadden er wat fastfoodtentjes en een pub: The bended elbow en..... en dat was het... Op de terugweg zijn we nog gestopt in de hoofdstad Canberra. Dit was een redelijke stad, echter ook niet veel te doen. Alles wat je kon doen, hebben we in 3 uur gedaan. Winkelcentrum, botanische tuin (waar we ontelbaar vaak waren verdwaald en dus het merendeel van de 3 uur hebben besteed), Telstra toren en het war memorial. Dat laatste was wel de moeite waard. Ook nog een ceremonie bijgewoond waar men bloemen neerlegden voor de slachtoffers van de oorlog. Zeer indrukwekkend!

Wat ook indrukwekkend was, was mijn spinnenbeet. Ik zit altijd onder de blauwe plekken. Het is zelfs zo dat als ik eens geen blauwe plekken heb, men me raar aankijkt. Dit keer had ik me flink gestoten, waaraan? Dat weet ik niet meer, maar feit is dat ik een mooie dikke blauwe schijf op mijn been had staan. Tijdens een bezoekje aan een park in Sydney kwam ik tot de ontdekking dat mijn blauwe plek begon te jeuken en er zat een bultje op. Het leek op een muggenbeet, dus ik besteedde er geen aandacht aan. Totdat ik de volgende dag op stond... Het was helemaal zwart aan het worden. Niet een beetje zwart, maar echt pikzwart. Ik vroeg me af of dit wel goed zat. Meerdere mensen gaven aan dat ik dit toch eens moest laten checken. Het kon namelijk een beet zijn van een dodelijke spin...iekkkk!!!

Van de apotheek doorverwezen naar een medisch centrum, en daar doorverwezen naar het ziekenhuis... Dan weet je dat het niet goed zit. In het ziekenhuis bleek het een spinnenbeet te zijn, maar aangezien het bovenop de blauwe plek zat en het hierdoor er anders uit was gaan zien dan een ''normale'' beet, konden ze me niet vertellen wat voor spin het was. Enfin, ze smeerden er iets op en ik heb een week pillen moeten slikken. Nu zit er nog steeds een bultje onderhuids, maar van de buitenkant zie je er niks meer van. Dat bultje is nu een deel van Fem geworden denk ik dan maar.

Iets anders wat beet, was een vis. Ik heb mijn eerste vis gevangen en ik was super trots! Samen met Paul, Lana en Dave ben ik met de boot op pad geweest en heb ik goed leren vissen. Nadat Paul me had uitgelegd hoe je het beste kon vissen, mocht ik het zelf proberen. Al snel hierna had hij beet en was druk bezig zijn vis aan het binnenhalen. Plots voelde ik ook iets trekken aan mijn hengel. Paniek, paniek, want ik wilde deze vis of wat het ook mocht zijn niet verliezen. Maar ik wist dus niet goed hoe het moest. Toch heb ik helemaal zelf de vis (een snapper) binnen kunnen halen, trots trots trots! Na een foto hebben we de vissen weer terug gegooid.

Kerst is heel anders verlopen dan verwacht. Het oorspronkelijke plan was dat ik het weekend voor Kerst naar Wollongong zou gaan waar ik de hele week bij Tracey en Dean zou verblijven. Zij zouden zelf de dag na Boxing Day (Tweede Kerstdag) op vakantie gaan en ik mocht zo lang in hun huis verblijven als ik wilde. Helaas was Tracey de vrijdag ervoor opgenomen in het ziekenhuis en het was erger dan gedacht. Uiteindelijk zat ik op Kerstavond aan het bed bij haar in het ziekenhuis. Ze kreeg veel pijnmedicatie, waardoor ze erg moe was.

Mooie stunt was dat ik dacht dat ze nog in het openbare ziekenhuis lag. Op de kamer aangekomen zat er een zuster naast haar bed. De vrouw in bed lag helemaal ingewikkeld in verband en ik kon niet goed zien of het Tracey was. Het bleek Tracey te zijn en de zuster begon een heel verhaal te vertellen van alle complicaties, het klonk heel ernstig! Na 10 minuten te hebben gepraat vroeg ze aan me of Tracey nog werkt. Dus ik vertelde dat ze voor de bank werkt. Op dat moment schrikt de zuster en realiseert zich dat dit niet de Tracey was waarvoor ik kwam. Zij was de dag ervoor naar het prive ziekenhuis ernaast verhuisd. Fieuwww! Het was een tikkeltje minder erg!

Uiteindelijk ben ik op Eerste Kerstdag weer naar het ziekenhuis gegaan en ben ik in de middag met Dean meegereden naar Wollongong. Hier hebben we een Kerstdiner gehouden. Op Boxing Day ben ik met Cameron naar de kroeg gegaan. Iedereen was al snel (rond 3 uur 's middags) straalbezopen! Rond middernacht nog naar twee clubs geweest en tot slot met een groep mensen naar het huis gegaan waar Cameron en zijn vriendin op moesten passen. Hier met zijn allen tot 5 uur 's ochtends in het bubbelbad gezeten. Ontnuchteren in de jacuzzi, beter kon het niet worden!

De volgende ochtend ben ik met Dean meegereden naar Tracey. Ik merkte wel dat ik ontzettend moe was. In het ziekenhuis lag Tracey slapend op bed, Dean op de grond en ik op een stoel. Erg grappig toen de arts ineens binnenkwam, die moest ook wel hebben gedacht.

Mijn jaarswisseling was ook een bijzondere belevenis. Ik ben met Keith om 11 uur 's middags al naar de beste plek toegegaan. Bij the Opera House en Harbour Bridge. Hier verwachtten ze veel mensen en inderdaad het was goed druk. Ik wist dat je geen glas of alcohol mee mocht nemen, dus dat had ik braaf thuis gelaten. Wat ik echter wel bij me had, was een klein flesje parfum. Van glas. En dat mocht ik van de bewaking niet meenemen. Zo overdreven was dat. De parfum was nog voor driekwart vol en ik vond het zonde om dit zo de prullenbak in te gooien. En aangezien ik het zo overdreven vond, besloot ik demonstratief zowat het hele parfumflesje leeg te spuiten. Toen ik heel erg fris rook en er slechts nog een bodempje in zat, wilde ik het flesje weggooien. Maar een agente nam het flesje van me aan en besloot na 5 minuten achter me aan te rennen. Zo moeilijk was het niet om me te vinden, er hing namelijk een sterke walm om me heen. Ze vond het ook erg belachelijk en besloot het bijna leeggemaakte flesje terug te geven. Beetje jammer dat ik dit niet zag aankomen...

Keith en ik besloten het lachwekkende spel te spelen: Spot an Ozzie. We hebben er 3 gespot, alle drie waren ze aan het werk, dus weinig punten gescoord. Heel veel Indiërs, Aziaten en een handje vol met Europeanen.

Het vuurwerk was spectaculair! We hadden een goed uitzicht en er hing een ontspannen sfeer. Tot slot hebben we een barretje bezocht om nog de nodige nieuwjaarsdrankjes weg te werken. Maar de vermoeidheid sloeg bij ons beide toe en besloten rond 4 uur naar huis te gaan. Toen nog even gebeld met het thuisfront dat niet thuis was en toen op naar een goede nachtrust, dacht ik zo...

Echter om kwart voor 9 belde Paul me op met de vraag of ik een dagje op de boot wilde chillen. Dat klonk goed, chillen(!) en nog met mijn slaperige lichaam onder de douche gerold. Ik merkte direct dat de alcohol nog in mijn bloed zat, ik rolde namelijk letterlijk de douche in. En mijn eerste drankje op de boot en tevens mijn ontbijt na slechts 4 uur slaap was een biertje. Goed begin van de dag! Goed begin van 2014!

Plan was om te chillen, barbecuen aan boord, genieten van het mooie weer en ... en dat was het. Plan veranderde al snel toen er een heuze partyboot aan onze boot werd bevestigd. Dit was een officiele dj, met een draaitafel, boxen, wodkafles van slechts 6 liter, enz. Blijkbaar is het elke Nieuwjaarsdag feest op dat strand. Niemand van ons wist dit en we besloten maar mee te gaan feesten. Binnen no time stond het hele strand vol en het leek wel een festival. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.

Wat ik ook nog nooit had meegemaakt, is worden afgesloten van de electriciteit. Mijn huisbaas had weer eens niet betaald. Deze keer zaten we daadwerkelijk in het donker. Naar de wc gaan ging niet meer, douchen ging niet meer, wassen ging niet meer, alles in de koelkast/vriezer kon worden weggegooid (nou ja, mijn kamergenoten lieten alles er gewoon in liggen en die zullen dit ook nog wel een keer eten, verwacht ik). Al met al, ik kon mijn huisbaas wel schieten. Ik ga denk ik maar eens een boek schrijven over dit volk. Verwacht dat ik hier nog weleens veel geld mee kan binnenhalen. Nu nog een pakkende titel...

Slechts een klein maandje en Fem stapt weer het vliegtuig in! Raar maar waar! Het weggaan wordt nu wel een stuk lastiger dan ik dacht. Als je ergens een jaar woont, is het zeer lastig om hiervan afscheid te nemen. Ik moet ook vrienden achterlaten waarmee ik een hechte band heb opgebouwd en de gedachte dat ik hen gedag moet zeggen, BAH!

Geen idee wat ik in Nederland wil, kan, zal gaan doen. We zullen het over een maandje gaan meemaken. Voorlopig nog genieten van het weer, mijn vrienden, de barbies (BBQ's), de vrijheid, en alles wat je niet in Nederland hebt. Wat ik ook nog wil gaan doen, iets typisch Nederlands, is een fiets huren. Dat loop ik nu al bijna 3 maanden te roepen, dus binnenkort maar eens werkelijkheid maken!

Talk soon!
X Fem