Fem op banenjacht!

Hier is weer een verhaal over mijn avonturen van de afgelopen dagen, deze kan ik mooi toevoegen en kan ik jullie niet ontnemen. Fem is op banenjacht en wat maak je dan veel mee zeg!

De laatste dagen heb ik veel gesolliciteerd op alle banen die je maar kan bedenken. Van traffic control (dus met zo’n stop-slow bordje op straat staan) tot aan administratief medewerker van een ‘massagesalon’. Op internet kom je de vreemdste banen tegen, waarop ik dan ook solliciteer en met regelmaat werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Na veel e-mails te hebben verstuurd, meerdere malen te hebben gebeld en na vele sollicitatiegesprekken besloot ik mezelf maar weg te zetten als werkzoekende. Ik besloot een vlotte en vooral simpele oproep te plaatsen. Het voelde net alsof ik met een vlaggetje stond te zwaaien, pick me, pick me, pick me!! Maar het werkte!

Ik kreeg al snel drie belletjes. De eerste vertelde me dat hij iemand zocht om spullen af te leveren voor het kweken van kruiden, voeren van gesprekken met afnemers van de producten en het in orde maken van geplaatste orders. Al snel gingen bij mij de alarmbellen af, ik dacht direct aan drugs. Hij dacht zeker dat ik de juiste persoon was aangezien ik uit Nederland kom. FOUT! Nog nooit gerookt, nog nooit drugs gebruikt, ben wat dat betreft niet echt een alledaagse Nederlander. Na wat belletjes bleek dat het toch legaal te zijn. Het waren gewone kruiden, groentes en fruit. Ik moest alleen mijn cv nog opsturen en hij zou kijken of ik de juiste persoon was voor deze baan en me hierna eventueel uitnodigen voor een interview.

De volgende was ook bizar. Een vrouw met een Frans accent vroeg ik in haar fabriek wilde werken. Het was een meubelfabriek waar meubels werden gemaakt en gestoffeerd. Ik zou de stof van oude meubels moeten afhalen, helpen bij afmeten van de stof voor de nieuwe meubels, het aannemen van nieuwe orders en het opnemen van de telefoon. Ze belde me donderdag op met de vraag of ik direct met haar kon praten over de functie. Dat kon natuurlijk, ik had toch geen drol te doen. Ze was dichtbij in een restaurant aan het lunchen en vroeg of ik daarheen kon komen. 30 minuten later zat ik met haar aan tafel. Nadat ik wat meer over mezelf vertelde en zij meer uitleg gaf over de taken, besloot ze me direct door te sturen naar de fabriek, zodat ik kon kijken of het iets was voor me. Ik moest hiervoor een trein pakken naar één of ander onbekend station, 25 minuten van Sydney vandaan. In mijn uppie met de trein naar bestemming onbekend waar een man op me zou wachten om me naar de fabriek te brengen, hmmm, kan het nog verdachter… In de trein toch besloten om door te geven aan Brian dat ik daarheen was in case of emergency… Aangezien ik geen adres had, stuurde ik alleen de naam van het station… alsof hij daar iets mee zou kunnen, haha, het idee was goed.

Gelukkig werd ik inderdaad opgehaald door een man die me naar de fabriek bracht. Het was een kleine fabriek, nou ja fabriek, gewoon een grote loods waar meubels werden gemaakt. Er waren wat mensen aan het werk, waaronder een Duitse jongen. Het zag er redelijk uit, niet om van te gaan juichen, maar hé het is werk, en werk is geld, en geld kan ik nu heel hard gebruiken, heb niet veel geld meer kwam ik achter… Na wat uitleg over de fabriek en de taken ben ik weer netjes terug op de trein gezet. Hij zou me bellen met de dag waarop ik zou kunnen komen werken.

Hierna ben ik de stad in gegaan om een ander appartement te bezichtigen. Nu zit ik natuurlijk in een kleine kamer waar de muren het plafond niet halen en als je te hard tegen de ‘muur’ zou duwen, deze waarschijnlijk het zou begeven. Ik wil het liefst een kamer, een daadwerkelijke kamer, met echte muren, een normale deur, een ruimte waar ik mezelf in terug kan trekken zonder dat ik de rest kan horen. Nu is het heel irritant, ik heb sinds vorige week een nieuwe kamergenoot, een jonge Zweed. Hij is denk ik verslaafd aan een spel waarbij je dus ontelbaar vaak op je muis klikt. Het lijkt net alsof hij zijn muis aan het verkrachten is en dat de hele dag door… en momenteel ben ik wakker omdat hij net de hele badkamer heeft ondergekotst en ik hoorde hem ook spugen in zijn kamer. Zijn kamer, vlak naast die van mij, ja er zit een muur tussen. Een muur die het plafond dus niet haalt. Gevolg is dat er nu heerlijke aroma’s door de lucht zweven. Enfin, ik was en ben dus op zoek naar een andere ruimte om te wonen.

Het appartement dat ik die donderdag heb bezichtigd was op zich mooi, een kamer met echte muren, een deur die dicht kan, ook in een gebouw met zwembad en gym, zelfs een hondje woonde er, super dacht ik. Alleen de kamer waarvoor ik kwam kijken was erg tochtig. Nu is het al iets aan het afkoelen buiten, maar het wordt nu winter hier, dus nog iets kouder. Ik ken mezelf, ik ben een koukleum, dit is niks voor mij. Helaas, ik blijf verder zoeken.

Terug thuis aangekomen was ik helemaal bezweet van het lopen en besloot snel een douche te nemen. Ik had die avond met Hami afgesproken om bij te kletsen en ergens een drankje te doen. Na ik net de douche uitstapte, ging mijn telefoon af. Nog een persoon die mijn oproep voor een baan had gezien. Ik stond in de badkamer op dat moment en het geluid was een echo. Hij vroeg me of hij van de luidspreker kon worden gehaald. Te snel, zonder te denken zei ik dat ik op de wc zat, wat ook klopte, maar was dit handig om te zeggen, uhm nee haha. Vervolgens moest de man aan de andere kant van de lijn wel zo hard lachen, dat ik toch maar even naar buiten was gelopen. Om het compleet te maken zei hij: ‘Too much information’.

Het was de eigenaar van een massagesalon in de buurt van waar ik nu woon. Hij zocht een extra administratief medewerker voor zijn bedrijf. Dit was slechts voor 2 nachten, maar het betaalde erg goed. Na enkele vragen te hebben beantwoord, besloot hij me uit te nodigen voor een gesprek, vrijdag 11 uur. Toen ik ophing keek ik naar de tijd, jeetje, had 20 minuten met hem aan de telefoon gehangen. Met andere woorden, ik had nog maar kort de tijd voordat Hami me zou ophalen en ik geen tijd meer had om te eten. Met Hami naar wat pubs gegaan, ouderwets veel gelachen, gelukkig nog wat gegeten en tot slot naar Bondi Beach geweest. Jammer dat het zo koud was en alles was nat door de regen van die dag. Maar ik mocht niet klagen, want het uitzicht was werkelijk bijzonder mooi!

Vrijdag, vandaag, nou ja, gisteren ;) had ik weer wat moois meegemaakt hoor. Dit kan alleen ik weer meemaken en tjah, ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn. Ik had dus een interview in een massagesalon in Surry Hills, de wijk waarin ik woon. Netjes gekleed ging ik erheen. Bij binnenkomst bleek al snel dat het een massagesalon was met, uhm hoe zal ik het noemen, meer service… Het zag er allemaal professioneel uit en ik voelde me gewoon om mijn gemak. Al veranderde dit al snel.

Er kwam een man, een klant, binnen en die werd naar een kamer gebracht. Heel professioneel, want bij de receptie waar ik zat kon je niet zien wie er binnen kwam. Dat was netjes afgeschermd en John, want ja ik kon ze wel horen, werd naar kamer 2 gebracht. De dame van de receptie liep vervolgens van kamer 2, langs mij, naar de ruimte aan de andere kant van de receptie. Hier vertelde ze de meisjes: ‘Meeting in 2’. Vervolgens liepen er 4 meisjes in mooie lingerie voorbij, allen vroegen beleefd hoe het ging met me. Dat is in Australië een beleefdheidsvorm, waar ik echt van houd! Dat maakt men zo meer open en vriendelijk. Alleen op dit moment was het een beetje vreemd. Ik zat daar in mijn nette kleding en zij kwamen daar met tjah, net ondergoed voorbij gehuppeld. Na 5 minuten kwamen er van de 4 meisjes slechts 3 terug. John had een keuze gemaakt!

Toen ik daar zo aan het wachten was, dacht ik aan mijn blog, hoe zal ik dit nou eens vertellen. Fem in een.. uhh… nou ja hoerenkiet, voor een sollicitatie als administratief medewerker(!), meiden die voorbij komen lopen op hakken waar je u tegen zegt en met verder alleen super sexy lingerie, tjah haha! Ik moet wel zeggen dat ik de meiden erg mooi vond. Ze waren niet modelachtig mager, maar gewoon perfect. Niet dat ik nu op meiden val, maar ik geef toe, ze zagen er goed uit.

Dus toen ik zo aan het bedenken was, hoe zal ik het typen, kwam er een meisje naar de receptie. Ik hoor haar tegen de receptie vertellen dat de meneer in kamer 3 nog steeds lag te slapen. Vervolgens lopen ze allebei weg, naar kamer 3 nam ik aan. En inderdaad, bij de receptie kon ik goed horen dat ze de man probeerden wakker te maken. Vervolgens hoor ik hem strompelend door de gang lopen, overduidelijk dronken. Hij zei dat hij naar Surry Hills moest, waar we dus al waren. De dame van de receptie probeerde dat uit te leggen. Bij de receptie aan te zijn gekomen, kon ik hen nog niet zien. Ze stonden net om het hoekje te praten.

Omdat de man te dronken was om fatsoenlijk te lopen werd er beveiliging bij gehaald. Uiteindelijk duwden ze hem de ruimte van de receptie in, waar ik zat te wachten. Ik probeerde niet op te kijken, want dit zal men hier wel vaker meemaken. Maar ja, ik kon het niet laten en ik keek naar de man die te dronken was voor woorden, net nog lag te slapen in kamer 3 en hij daarvoor waarschijnlijk een heerlijke ‘massage’ heeft gehad. Ik schrok, ik kon mijn ogen niet geloven, ik was totaal in shock wat ik zag. Niet zomaar een dronken man stond voor me, maar deze man kende ik. Ik was in de war, er schoot ineens zoveel door mijn hoofd, maar de woorden die ik nog net op tijd kon inslikken waren: OH MY GOD, OH MY GOD, OH MY GOD.

Ik dacht 2 seconden ervoor nog dat mijn leven wel een soap kon zijn en iets zoals dit maakt het dan weer helemaal af, een soort klifhanger. De man die voor me stond was mijn oude baas van Energy Australia. Ja mijn vorige baas, de baas die me over probeerde over te halen om te blijven werken voor hem, de baas waarmee ik veel heb gelachen, de baas die mooie feestjes voor ons organiseerde, de baas die altijd zorgde dat iedereen gemotiveerd was om te werken en mij de fijne kneepjes van het werk heeft aangeleerd, maar vooral de baas met een werkelijk super lieve Nederlandse(!) vriendin. Ik was volledig van het padje, ik kon er niet bij en helaas, ik kon me niet verbergen. Ik probeerde nog mijn hand en arm voor mijn gezicht te houden, ik hoopte dat ik op deze manier hem niet kon zien en hij mij dus ook niet kon zien. Maar hallo, wie houd ik hier voor de gek, alsof mijn handje kan verbergen dat ik daar op de bank zit, tegenover hem. Op dat moment was het echt een goed idee, maar nu lach ik er zo hard om. Natuurlijk kon hij me zien, natuurlijk herkende hij en natuurlijk omhelsde hij me. Wederom kon ik mijn woorden net op tijd inslikken, misschien wel omdat ik nog steeds volledig in shock was, en misschien is dit ook wel de reden waarom ik dacht dat mijn hand er wel voor zou kunnen zorgen dat ik onzichtbaar zou worden.

Hij herkende me en omhelsde me tijdens dat hij naast me kwam zitten. Gelukkig kwam de beveiliging al snel in actie en trok zijn armen van me af en schopte hem buiten. Één van zijn armen zat in het verband, geen idee wat hij had gedaan, maar de beveiliging had hem gedreigd als hij nou niet zou gaan zijn andere arm te breken. Op de weg naar buiten hoorde ik hem nog vol verwarring tegen de beveiliging zeggen: ‘But I thought I knew her…’ Nou daar zat ik dan, met mijn mond vol met tanden, het personeel dat al meerdere malen excuses had gemaakt en ik kon niks. Ik was verbaasd, in zo’n grote stad, een miljoenenstad, kom ik precies op die tijd, in die wijk, in dat gebouw en in diezelfde ruimte mijn vorige werkgever tegen. Vlak hierna kwamen ze me halen voor mijn interview. Dus als ik 1 minuut eerder was opgehaald voor mijn interview, had ik hem niet getroffen daar. 1 minuut, slecht 60 secondes, al duurde het veel langer op dat moment.

Na mijn interview werd ik naar buiten gebracht en boden ze me weer hun excuses aan. Eenmaal buiten barste ik uit van het lachen, ik kon eindelijk even mijn lachbui kwijt, men keek me aan alsof ik één of andere gek was, maar ik kon het niet meer inhouden. Ik besloot naar Brian te gaan, omdat ik dit verhaal moest delen. Samen hebben we er nog harder om kunnen lachen.

Nu zit ik hier in het donker (inmiddels is het zelfs al licht) onwijs te grinniken, dit kan werkelijk alleen mij overkomen, ik maak altijd zulke dingen mee. Na een gesprek met Brian ben ik erachter gekomen dat ik naast onhandig ook nog ‘unfortunate’ ben. Tja, helemaal waar, ik ben de ongelukkige, ik ben altijd gezegend om zoiets mee te maken.

Enfin, inmiddels is het dus alweer zaterdagochtend hier. De aroma’s van een combinatie van eten en voornamelijk alcohol komen nu pas echt tot zijn recht. Heerlijk zuur, dus te hard grinniken over mijn verhaal kan ik niet, want dan val ik hier dood neer. Net toch maar even naar de wc geweest, nou ja wc…. Zoals Sheldon altijd zegt in The Big Bang Theory: ‘I’m the master of my own bladder’ helpt na een tijdje ook niet meer. Maar ik was bang voor wat ik zou aantreffen in de wc. Toch maar naar de wc gegaan en ja hoor, heerlijk. Ik zal je de details besparen. Het was zo dat ik niet naar de wc kon gaan en wat doe je dan als je bijna niet meer ‘the master of your own bladder’ bent, juist, in de douche! Daar heb ik ervaring mee, dus het duurde me niet veel langer dan een normaal wc bezoek.

Dit weekend heb ik niet echt veel plannen. Waarschijnlijk met Brian en Hami afspreken, wat boodschappen doen (luchtverfrissers kan ik nu wel gebruiken), mijn was moet worden gedaan en ik moet gaan bedenken hoe ik het maandag ga aanpakken. Ik heb een sollicitatiegesprek voor die baan van het kweken van kruiden, fruit en groente, en maandag is mijn eerste werkdag in de fabriek. Ik denk dat ik maar gewoon ga werken in de fabriek en die andere meneer netjes ga bedanken voor het aanbod.

Voor nu, deodorant spuiten en nog wat uurtjes slaap pakken, inmiddels kwart voor 9 ‘s ochtends… jeetje, later dan ik dacht…

Laat maar een berichtje achter, vind het heerlijk om jullie reacties te lezen. Altijd leuk om wat leesvoer te hebben en ik benieuwd naar jullie reacties op dit verhaal. Dan zorg ik dat ik binnenkort weer een verslag erop zet. Zeker als ik nog zoiets meemaak als dit! Al is dat haast onmogelijk, nou ja…. Ik blijf Fem hè :D

Tot snel!
Xxx Fem